Zdobywca Oscara Ang Lee zrealizował na podstawie bestsellerowej powieści wizualne arcydzieło. Piscine Patel jest synem znanego dyrektora ogrodu zoologicznego w Indiach. Nastolatek interesuje się psychologią zwierząt oraz spędza czas na rozważaniach filozoficznych i czytaniu książek o różnych religiach świata. Tytułowy Pi wierzy, że Bóg jest łaskawy dla swoich wyznawców. Jego wiara zostanie jednak wystawiona na próbę. Patelowie chcą sprzedać zoo i wyemigrować na Zachód, wsiadają więc na japoński frachtowiec płynący do Kanady. Towarzyszą im zwierzęta, które Hindusi zamierzają sprzedać. Nad oceanem atlantyckim rozpętuje się niebezpieczny sztorm i statek tonie.

Nieliczni rozbitkowie - Pi, hiena, orangutan, zebra i tygrys dryfują na łodzi ratunkowej. Tygrys rozszarpuje kolejne zwierzęta, a przerażony Pi ucieka na przywiązaną do łodzi prowizoryczną tratwę, którą zbudował ze szczątków frachtowca. Żeby przetrwać, musi oswoić drapieżnika.
Wizja podbicia widza głównie efektami wizualnymi była z pewnością kusząca, jednak Lee nie poszedł na łatwiznę i stworzył obraz pełen emocji i z pewną metafizyczną tajemnicą. Sposób, w jaki Lee przedstawił wątek poszukiwania Boga jest szczególny. Jeśli Bóg istnieje, to jest tylko jeden, niezależnie od religii i objawia się poprzez piękno i potęgę przyrody. Spotkamy go obcując z naturą i zachwycając się jej nieodgadnionym pięknem.

"Drogówka" to historia siedmiu policjantów, których, poza pracą, łączy przyjaźń, imprezy, sportowe samochody i wspólne interesy. Ich mały, zamknięty świat z pozoru działa doskonale. Wszystko się zmienia, gdy w tajemniczych okolicznościach ginie jeden z nich. O morderstwo zostaje oskarżony sierżant Ryszard Król. Próbując oczyścić się z zarzutów odkrywa prawdę o przestępczych powiązaniach na najwyższych szczeblach władzy.
Smarzowski w sposób niepowtarzalny demaskuje pozory oraz obnaża najgorsze polskie przywary. Owszem, wszystko jest przerysowane i nakreślone grubą kreską, ale w ten sposób bezlitośnie rozprawia się z narodowymi mitami i fobiami. I chociaż robi to z pewną dozą humoru i dystansu, potrafi przy tym dotkliwe wpłynąć na uczucia widza. Smarzowski nie pozostawia nas jednak w całkowitym zwątpieniu, ponieważ w każdej z jego historii, unurzanej w brudzie i pełnej łajdactwa, tkwi okruch wiary w człowieka. Film warty obejrzenia. Myślę, że jest kwestią niedługiego czasu, gdy do kina będzie się chodzić na Smarzowskiego.

Rok 1858, południe Stanów Zjednoczonych. Niewolnik Django (Jamie Foxx) spotyka na swojej drodze doktora Kinga Schultza (Christoph Waltz) pochodzącego z Niemiec łowcę nagród. Ten obiecuje mu wolność i zapłatę w zamian za pomoc w odnalezieniu poszukiwanych przez prawo braci Brittle. Django zgadza się i wkrótce obaj wykonują robotę. Po wszystkim zawiązują spółkę. Schultz wprowadza Django w tajniki zawodu łowcy nagród. Ponadto, poruszony historią swojego nowego przyjaciela, postanawia pomóc mu w odszukaniu żony Broomhildy. Okazuje się, że znajduje się ona na niesławnej plantacji należącej do Calvina Candie (Leonardo DiCaprio), odrażającego dżentelmena pasjonującego się walkami niewolników.
W tym filmie trudno jest się do czegoś przyczepić. Aktorzy super, zwłaszcza Waltz, doskonały scenariusz oraz znakomita muzyka. Django jest tak skonstruowany, aby czytać między wierszami. Film ten zachwyca nie tylko obrazem i dialogami, ale także ukrytym pod powłoczką często żartobliwych i pozornie promujących ksenofobię sytuacji głębokim przekazem na temat relacji międzyludzkich i dramatu segregacji rasowej.