Zgodnie z tradycją i "mapą drogową na rok dwa czternaście" odwiedził mnie niedawno mój duszpasterz. Żaden faith coach czy inny soul manager, ale normalny polski proboszcz. By the way mówiąc pewnie już wiecie, że opiekuje się nami (nim i mną) ten sam minister. W przypadku ludzi związanych z kulturą jest to mocno teoretyczna opieka i właśnie z tego powodu cały ten medialny zamęt. Sorry, ale nie o tym będziemy dzisiaj rozmawiać, O.K.?
Kończąc z tą mainstreamową nowomową już na poważnie przedstawiam Państwu proboszcza parafii rzymskokatolickiej pod wezwaniem Matki Bożej Loretańskiej w Kuligowie księdza Roberta Kalisiaka.  WIĘCEJ...

To będzie tekst o nas - mieszkańcach małych ojczyzn zmagających się z lokalnymi problemami bezsensownie wtapianymi w ogólnokrajową sieczkę informacyjną.
To będzie tekst o nas, ale zanim "o nas", najpierw "o nich".
Pod koniec pewnego tygodnia, ale nieodległego, do dymisji podał się minister, niejaki Sławomir. Najlepszy premier po tej i po tamtej stronie Gór Skalistych oraz Wodogrzmotów Mickiewicza dymisję przyjął dodając, że tak zachowują się ludzie honoru.   WIĘCEJ...

Są takie chwile w roku, kiedy starasz się zwolnić tempo i choć przez moment zastanowić się nad tym, dokąd zmierzasz. Jedną z nich jest Adwent. I chociaż w żaden sposób nie czujesz się związany z Kościołem, bo tak nakazuje kolejna wersja konstytucji europejskiej, genderowa poprawność czy mainstreamowe media, to mimo wszystko masz świadomość, że twoje korzenie tkwią w kulturze chrześcijańskiej. Bo przecież nie da się odciąć od korzeni. Nawet bardzo przeciętny znawca literatury i sztuki powszechnej zdaje sobie sprawę, że najwybitniejsze dzieła stworzone ludzką ręką w większym lub mniejszym stopniu odwołują się do Biblii. Chcąc nie chcąc jesteś więc chrześcijaninem. I ten czas przed Bożym Narodzeniem w jakiś sposób staje się dla ciebie ważny.  WIĘCEJ...

Niedzielny poranek. Na stole czyściutki, wyprasowany obrus, śliczne filiżanki, wazonik z bukiecikiem. Nareszcie! Po wielogodzinnym sobotnim sprzątaniu można w spokoju pocieszyć się czystym, lśniącym i błyszczącym domem. Zapach świeżo parzonej kawy powoli wypełnia wnętrze. Jeszcze tylko koszyczek z pieczywem i wszystko gotowe!
Właśnie, to pieczywo. Zakupione oczywiście w piekarni, nie jakieś tam pakowane gnioty z supermarketu. To nic, że pani pakująca bułeczki do papierowych torebek, również należność za nie kasuje. Toż to nikomu apetytu nie popsuje!   WIĘCEJ...

Wśród wielu osób obecnych w życiu publicznym jest widoczny od dawna. Widoczny często, otwarty i przyjazny. Czasami zbyt szczery, czasami zamyślony i jakby nieobecny. Zawsze zapracowany. Dziekan dekanatu radzymińskiego diecezji warszawsko-praskiej wchodzącej w skład metropolii warszawskiej - ks. prałat Stanisław Kuć, proboszcz parafii Przemienienia Pańskiego w Radzyminie.
Tym razem w Kurierze R. porozmawiamy o Radzyminie, o historii, o religii i o ludziach z osobą, która jest nieodłącznie związana z najnowszą historią i codziennością Miasta Cudu nad Wisłą.   WIĘCEJ...

Do Polski przyjeżdża niejaki John Kerry, któremu wyrwało się - po ostatnich doniesieniach o podsłuchiwaniu głów europejskich państw - że "sprawy zaszły za daleko". Nie ma dnia bez informacji o tragediach, katastrofach, wojnach, rzeziach, czy zamachach. Nie ma dnia, by ludzie nie dowiedzieli się, że gdzieś tam albo tuż obok ktoś popełnił zbrodnię, za którą szedł ból i cierpienie. Nie ma dnia bez opisów i relacji spływających morzem krwi i łez.
Trup, śmierć, nawet niewielki lokalny horrorek ma w sobie więcej "medialnego uroku i... życia" niż jakakolwiek inna informacja [no, chyba że coś z życia znanych z tego, że są znani, czyli tzw. celebrytów].   WIĘCEJ...

Za bardzo idealizujemy górali. A to jest zazwyczaj prosty lud, fasadowo pobożny i patriotyczny. Tyle, że ładniej ubrany niż na przykład rolnik spod Radzymina - z artykułu "Blokersi spod samuśkich Tater" Anna Szulc, Newsweek Polska, 31/2013, 29.07-04.08.2013. Przyznam się, że przeglądając prasę ogólnopolską zostałem już kilka razy zaskoczony występowaniem nazwy Radzymin w porównaniach, które dla mnie dość niedawno jeszcze były w odbiorze, jako mieszkańca miasta Cudu nad Wisłą pejoratywne, ale całkowicie obojętne. A to cytowane nie jest tym najmniej eleganckim.   WIĘCEJ...

Po wyjątkowo długiej tegorocznej zimie nadeszła nareszcie wiosna, a z nią na nowo nabraliśmy chęci do życia. Pogoda sprzyja bliższym i dalszym wyprawom - szybciej niż nam się wydaje, zaczną się wakacje i większość z nas ruszy w świat. W związku z tym postanowiłem porozmawiać z Markiem Arcimowiczem, który niedawno mnie odwiedził. Postać na tyle barwna i ciekawa, co pozytywna - z wykształcenia architekt-planista, z zawodu fotograf do zadań specjalnych, instruktor narciarstwa, podróżnik. W 1994 r. drogą lądową przez Rosję, Kazachstan, Chiny, Tybet pierwszy raz wjechał do Nepalu. Przez wiele lat pracował tam jako przewodnik trekkingowy i raftingowy.  WIĘCEJ...